این جامعه‌شناس درباره‌ی واکنش مردم به این وضعیت گفت: مردم به یک حدی می‌رسند که ممکن است در برابر بی اخلاقی‌های دولتمردان‌شان اخلاقی‌تر هم بشوند. و در واکنش بگوید حساب ما جداست؛ اینها بداخلاق هستند من دیگر بداخلاق نیستم، اینها دروغ می گویند من دیگر نمی‌گویم. جامعه کاملا به اینجا می‌رسد که نقطه‌ی آغاز یک انقلاب می‌شود. جامعه دارد به سمت یک انقلاب می‌رود. در شرایط انقلابی چه اتفاقی می‌افتد؟ نخبگان و مردم و عرصه‌ی مدنی حساب خودش را از عرصه‌ی قدرت جدا می‌کند مثل خودِ انقلاب. من این را از تاریخ ایران آموختم که مردم واکنش اخلاقی و انقلابی نشان می‌دهند. زمان پهلوی شاهد این قضیه بود که به رغم اینکه شاه سیاست‌های خاص فرهنگی داشت اما مردم دیگر حساب خودشان را جدا کردند و می‌گفتند این پهلوی و قدرت رسمی است و این من هستم و بهترین تجلیات و فتوت و مردانگی را در عرصه‌ی مدنی می‌دیدید. من ناراحت می‌شوم که فکر کنیم مردم ما آن موقع اهل دروغ بودند؛ نه اینطور نبود.

افروغ در ادامه به موضوع مرکز – پیرامون پرداخت و با بیان اینکه «قرار بود عدالت اجتماعی را برای کل کشور داشته باشم»، گفت: چرا استان‌ها را روی پای خودشان نمی‌ایستند؟ چرا خودشان تصمیم نمی‌گیرند؟ چرا خودشان برنامه‌ریزی نداشته باشند؟ این برنامه‌ریزی که می‌گوییم نه اینکه منفک از کل حکمرانی باشد، می‌تواند از پایین به بالا و از بالا به پایین باشد. من منشأ رابطه مرکز – پیرامونی را در تصمیم‌گیری متمرکز می‌دانم که از تصمیم‌گیری شروع می‌شود و به برنامه‌ریزی متمرکز و خدمات متمرکز می‌انجامد. چرا خوزستانی که خودش خاستگاه منابع نفتی ما است همچنان محروم باشد و نفت به خودشان هم نمی‌رسد؟! این نشان می‌دهد که رابطه، رابطه‌ی غلطی‌ست و مرکز – پیرامونی است. و خودشان از جایی که دارد نفت استخراج می‌شود متنعم نیستند و هیچ منفعتی ندارند. من در عملیات آزادسازی خرمشهر بودم و دیدم که عراقی‌ها چه بلایی بر سر این شهر آوردند؛ سی سال بعد و در سال ۹۰ هم به خرمشهر رفتم، من فکر می‌کردم یک شهر آبادی را خواهم دید اما دیدم همان خرابی‌ها باقی مانده است. می‌خواهید چه کار کنید؟! این را نگه داشته‌اید که موزه بشود؟! من متاثر و متاسف شدم که چه کردیم ما؟! ذیل همان رابطه مرکز – پیرامون متکی بر اقتصاد نفتی داریم حکمرانی می‌کنیم. باید برای برخی استان‌ها که خودشان قابلیت اقتصادی و نیروی انسانی دارند تفویض اختیار می‌کردیم و نگاه ویژه داشته باشیم به استانهایی که فاقد این منابع هستند.

این جامعه‌شناس در مورد وضعیت اقلیت‌های قومی و مذهبی گفت: به لحاظ حقوقی اقوام طرد نشدند و در قانون اساسی فقط یک جا داریم که رئیس جمهور باید شیعه باشد، برای جاهای دیگری چنین چیزی نداریم و می‌تواند سنی هم باشد پس به لحاظ قانونی منعی نیست، به لحاظ توزیع منابع هم به حد کافی کمک شده است و توزیع منابع کشوری به آنها هم تعلق گرفته اما چرا آنطور که باید تجلی عینی آن را نمی‌بینیم؟ احساس طردشدگی یک بحث مهمی است. قومیت‌ها احساس طردشدگی دارند زیرا به بازی گرفته نمی‌شوند و مشارکت داده نمی‌شوند، منظورم مشارکت سیاسی است. به رغم اینکه به لحاظ ساختاری طرد شدگی در قانون ما نیست ولی در عمل وجود دارد. این برمی‌گردد به نکته‌ای که من درباره‌اش با اینها [مسئولان] درگیر بودم. وقتی که قومیت‌ها بالاترین نرخ مشارکت را در انتخابات و بر اساس این دو دو تا چهارتای حکمرانی دارند، وقتی که بیشترین تجلیات فرهنگ ملی ما در این خرده‌فرهنگ‌هاست نوع نگاه امنیت‌زده‌ی عده‌ای در مرکز و به شکل کلی سیاست‌زدگی و امنیت‌زدگی در کشور یکی از موانع عمده است. فکر می‌کنند اگر به قومیت‌ها بها دهند و آنان را مشارکت بدهند مثلا چه می‌شود و چه اتفاقی رخ می‌دهد و مثلا گسل‌ها بیشتر می‌شود در حالی که اتفاقا اگر مشارکت ندهید گسل‌ها بیشتر خواهد شد. راه کاهش آن گسل‌ها و اینکه اینها از احساس طردشدگی خارج شوند هیچ‌ چیزی جز مشارکت دادن‌شان نیست. امیدواریم توجه کنند و بها بدهند و اینها را از احساس طردشدگی دربیاورند.

عماد افروغ در ادامه در پاسخ به سوالی پیرامون مباحثی که در مورد «حجاب اجباری» و برخوردهای گشت ارشاد مطرح می‌شود گفت: جمهوری اسلامی کاری کرد که به نظر من حجاب‌ها و موانع برداشته شد و به دلیل آن وجه اسلامی و دینی آن خانم‌ها احساس امنیت کردند و انرژی بزرگی به نام انرژی خانمها آزاد شد و در عرصه های عمومی و اجتماعی و سیاسی و… آمدند و ایفای نقش کردند؛ این بحث خیلی مهمی است. همین آزاد شدن انرژی نهفته و خفته‌ای به نام خانم‌ها باعث می‌شود که روی آن وجه شرعی «حریم» اثر بگذارد. حالا دیگر موضوع عوض شده است. وقتی موضوع عوض می‌شود، حریم‌شناسی ما هم بایستی به لحاظ علمی دچار یک دگرگونی شود. حجم، تراکم و شدت عوض شده، راجع به این باید کار کرد. ما یک موضوع جدید داریم و باید یک موضوع‌شناسی جدید کنیم. درباره‌ی این موضوع باید بحث فقهی شود و یک بحث جدی است که نشده است. می‌گوییم استاد شهید مرتضی مطهری گفته با حفظ حریم خانم‌ها می‌توانند در جامعه حضور داشته باشند. اما این حریم چیست؟ این باید یک بحث جدیدی درباره اش شکل بگیرد که بحث خیلی تخصصی و ریشه ای است.

وی در ادامه افزود: تکثر در حجاب هم باید مورد توجه قرار بگیرد. حجاب قابل تقلیل دادن به چادر نیست. حجاب در فرهنگ ما، در تاریخ ما، در خرده‌فرهنگ‌های ما وجود دارد و حق نداریم که این تنوع و تکثر را فدای یک وحدت سبکی خاص کنیم. من راجع به این هم بحث نظری دارم. حق این کار را نداریم. تمام این حجاب‌های متکثرانه ما آن مضمون دینی و فرهنگی و تاریخی ما را داشته‌اند. همان حد شرعی که قرآن می‌گوید هم داشته‌اند. این را ما باید پاس بداریم. المان‌ها و نشانه‌های خرده‌فرهنگ‌ها و هویتی ما باید احیای شود. یک نکته‌ی نظری بالاتر هم بگویم. معمولا می‌گویند فرهنگ قبل از هر انقلابی متکثر است. انقلاب که می‌شود خواه ناخواه این تکثر به سمت یک وحدت می‌رود. این بحث ارادی نیست و به صورت جبری این‌طور می‌شود و وقتی به سمت وحدت می‌رود خواه ناخواه با سبک زندگی یک گروه گره می‌خورد و آن گروه می‌خواهد سبک زندگی خودش را القا کند. اما باید توجه داشت که این یک برهه‌ای بود که وحدت حاکم شد و حتی در نماد هم متاسفانه وحدت نمادی داشتیم نه در سطح متعالی در سطح همین نماد لباس یک تجربه‌ای بود در هر انقلابی اتفاق می‌افتد و حالا باید برویم به سمت تکثر. وقتی می‌گویم تکثر در چار‌چوب ارزش‌ها و انقلاب و هویت و فرهنگ ایرانی صحبت می‌کنم و منظورم همان تکثر با حفظ مضامین فرهنگی و شرعی است.

این استاد دانشگاه با بیان اینکه «معتقدم حجاب باطن ارجح از حجاب ظاهر است» گفت: ما اشکالمان این است که نماد نامربوط را تسری می دهیم به لایه های هستی شناسی و ارزش شناسی طرف این اشکال بزرگ ما و تقلیلگرایانه است اما بر عکسش بوده که نماد مربوط داشته اما آن زیر هزار کار می‌کرده است. همه‌ی اینها درست است اما به هر حال یک تحفظات فرهنگی و تاریخی و شرعی داریم که ضمن رعایت آن تکثر باید توجه کنیم.

عماد افروغ، جامعه‌شناس در بخش پایانی این گفت‌وگو درباره‌ی «آینده‌ی ایران» گفت: به شرط ثابت بودن سایر شرایط و اگر هیچ چیز تغییر نکند با این فرمان که جلو می‌رویم من آینده خوبی را نمی‌بینم. برای اینکه حرکت بی توجه به حضور و خواسته‌های مردم و حقوق شهروندی و نیاز واقعی‌شان است. احساس می‌کنند که خودشان باید یکه‌تاز میدان تصمیم‌گیری کشور باشند. و مشارکت‌های متکثرانه را نمی‌بینم. البته من نگاه لیبرالی هم ندارم، یک موازین و قواعدی هست که باید رعایت شود ولی اینها نباید منحصر به یک جناح خاص باشد. یکی از آفت‌های ما همین قطبی‌شدگی جناحی است. وقتی می‌گوییم جامعه طیفی است یعنی قابل تقلیل به دو جناح نیست.

وی در ادامه افزود: سیاست‌های خاصی به نام عدالت اجتماعی اعمال میشود که «از قضا سرکنگبین صفرا فزود». به لحاظ جمهوریت هم می‌بینیم که اصلا نمی‌فهمند و لوازم جمهوریت و مولفه‌های آن را اصلا متوجه نستند و حتی حاضر نیستند که یک همایش برگزار شود که این مفاهیم رو بیاید. اگر با همین فرمان حرکت کنیم چرا باید امیدوار باشم؟! نسبت به وضع موجود رسمی ناامید هستم اما اینکه چه تغییر و تحولی ایجاد شود در انسان‌ها یک بحث دیگری است و من از این جهت امیدوارم. آنها همه‌ی جامعه نیستند، آنها می‌خواهند این کار را کنند اما مردم هم که بیکار نیستند.

افروغ با بیان اینکه «کلمه‌ی فروپاشی را با احتیاط به کار ببریم» گفت: جامعه منفک از حاکمیت خودش را نگه می‌دارد. ممکن است جامعه ما علائمی دال بر زوال همبستگی اجتماعی نشان دهد اما در آنجایی که شما توقع دارید عرصه‌ی مدنی دچار فروپاشی شود اتفاقا دچار همبستگی می‌شود و همدیگر را پیدا می‌کنند. وقتی در کوتاه مدت سیاست‌های امنیت‌زده اعمال کنند موفق می‌شوند که جامعه و جوانهای ما را به سیاست بی تفاوت کنند و دل‌مشغول لذت‌گرایی و مصرف گرایی و … کنند و این کار با برنامه انجام شده است. روی دیگری سیات‌زدگی، سیاست‌زدایی است و می‌خواهند که مردم سیاسی نشوند. در کوتاه مدت موفق شدند ولی تا چه زمانی می‌توانند؟! آگاهی بخشی روشنفکران و همین بحث‌ها حکایت از یک آگاهی بخشی است. در زمانی که استاد مطهری و مرحوم شریعتی در حسینه‌ی ارشاد کارها کردند وضعیت بدتر از امروز بود که متاسفانه دارد همان مسیر را می‌رود و در نتیجه‌ی همان کارها انقلاب اسلامی شد. می‌خواهید این اتفاق بیفتد؟ ما هم بدمان نمی‌آید! دست بردارید از سیاست‌زدگی و امنیت‌زدگی؛ بگذارید مردم مطالبه داشته باشند، حرف بزنند، فریاد بکشند.

این جامعه‌شناس در پایان گفت: نهاد روحانیت اگر با مسیر آگاهی‌بخشی همراه شد و نظارت کرد و فریاد زد روشنفکری محسوب می‌شود. اگر به این سمت آمدی، آمدی اما اگر نیامدی طرد می‌شوی. آن روحانیتی طرد شدند که در این روشنفکری نیامدند و توجیه کردند. آنهایی که می‌خواهند اینگونه طرد نشوند رسالت تاریخی خودشان را با نظارت و نظریه‌پردازی ادا کنند.

از: گویا