نه! سؤال بیجایی‌ست. شما سال‌هاست وقتی دوربین و میکروفون به سمت‌تان می‌آید یاد سرگرمی و صحنه‌گردانی‌هایتان می‌افتید. شمایی که هیچ نسبتی با ما ندارید. شمایی که شکنجه و تعرض و عذاب زندان ما را به رقص و آواز برای جهانیان ترجمه می‌کنید.

شمایی که نمی‌فهمید اگر اینجا هنوز رقصی باقی‌ست رقص گلوله‌ و باتوم‌ بر روی تن این مردم بی‌گناه است.
شمایی که فقر را نمی‌فهمید. شمایی که قتل و تحقیر و تعرض و تجاوز و کودکان شیمیایی‌شده و تن‌های تکه‌پاره ما در‌ زیر گلوله‌‌ها در لابلای صدای قهقهه‌ها و ضرب‌ گرفتن‌ سرانگشتانتان بر روی میز گم می‌شود.

شما رهبر مایید؟ شما رهبر جوانانی هستید که لباس‌هایشان را دریدند و سینه خود را در مقابل گلوله سپر کردند؟ شما و قهقه‌هایتان، ضجه‌های هزاران مادر داغدار و پدر کمرشکسته را نمایندگی می‌کنید؟ شمایی که تصمیم گرفتید این سیاهی را به شکل یک نمایش جذاب و دیدنی روی صحنه ببرید تا حوصله‌ی میزبان سر نرود؛ شمایی که در نشست و برخاست‌هایتان با آنانی که ما را به این روزهای سیاه نشانده‌اند، هیچ حدّ و مرزی ندارید و یک روز ما را آکتورهای خیابانی می‌بینید و روز دیگر جمعیت بی‌سری که باید رهبری‌شان کنید؛ نماینده‌ ما شده‌اید؟ نه… شما، خیلی حقیرتر از آنید که ما را نمایندگی کنید.

کنار بایستید. ایرانی که ما در آن زندگی می‌کنیم سال‌هاست در حال احتضار است و شما اصرار دارید این تقریبا جنازه را با اطوار و اصلاح زنده کنید. و ما، مایی که به نام‌مان میکروفون برداشته‌اید و به کام خودتان در آن چهچهه می‌زنید، به تک‌تک شما هشدار می‌دهیم که از سر راه‌مان کنار بروید. دشمن ما جمهوری‌ اسلامی‌ است و برای نابودیش هر که را مانع‌مان شود نابود می‌کنیم؛ با هیچ احدی هم شوخی و تعارف نداریم. ما از شما، اصلاحات و نمایندگانش با خون گذر کرده‌ایم. انگشت در زخم‌های ما نچرخانید. ما با شما هیچ نسبتی نداریم.»

از: گویا