صدیقه وسمقی، پژوهشگر و الهیاتدان برجسته و از منتقدان سرشناس حکومت ایران، در گفتگوی تازهای با روزنامۀ فیگارو هشدار داده است که تلاش جمهوری اسلامی برای تحمیل دوبارۀ حجاب اجباری میتواند به «نابودی نظام از درون» منجر شود. او میگوید جامعه ایران—بهویژه زنان و نسل جوان—از مرحله پذیرش حجاب اجباری گذشتهاند و حکومت دیگر توان اعمال کنترل سابق را ندارد.
صدیقه وسمقی، پژوهشگر و الهیاتدان سرشناس ایرانی که سالها زندان و فشار امنیتی حکومت ایران را تجربه کرده، در گفتگو با روزنامۀ فیگارو هشدار داده که تلاش رژیم ایران برای اجرای قانون «حجاب و عفاف» میتواند به «سازوکار نابودی جمهوری اسلامی از درون» تبدیل شود. او تأکید میکند که جامعه ایران، بهویژه زنان و نسل جوان، از مرحلۀ پذیرش حجاب اجباری عبور کردهاند و حکومت جمهوری اسلامی دیگر توان اعمال کنترل پیشین و تحمیل حجاب اجباری را ندارد.
وسمقی میگوید سه سال پس از مرگ مهسا امینی و آغاز جنبش «زن، زندگی، آزادی»، مقاومت زنان نه تنها کاهش نیافته بلکه ریشهدارتر و گستردهتر شده است. او تأکید میکند که «زنان ایران امروز حقوق خود را میشناسند و حجاب را نه وظیفهٔ دینی، بلکه ابزار کنترل سیاسی حکومت میدانند.» به گفتۀ او بسیاری از زنانی که در گذشته از برداشتن روسری هراس داشتند، اکنون بیهراس در خیابانها ظاهر میشوند و زنانی که همچنان حجاب را بنا بر باور شخصی رعایت میکنند، از این تغییرات اجتماعی حمایت میکنند.
به گفتهٔ صدیقه وسمقی، نسل جدید—بهویژه متولدین دهههای اخیر—بهطور کامل از چارچوبهای ایدئولوژیک و مذهبی حکومت فاصله گرفته و حجاب را امری کاملاً شخصی تلقی میکند. وسمقی در این گفتگو صریحاً اعلام میکند که «تحمیل دوبارهٔ حجاب اجباری ممکن نیست» و جامعهٔ ایران کاملاً دگرگون شده است. او میگوید که حتی بخشهایی از روحانیت که پیشتر از ضرورت حجاب اجباری دفاع میکردند، اکنون آشکارا علیه آن سخن میگویند. وی تصریح میکند که در سالهای گذشته، تلاشهای او برای جلب حمایت حتا برخی روحانیان اصلاحطلب علیه حجاب اجباری بینتیجه بودند، اما امروز همان افراد خواستار لغو حجاب اجباری شدهاند.
وسمقی معتقد است که قانون ۷۴ مادهای «حجاب و عفاف» نه تنها جامعه را با حکومت روبرو کرده، بلکه شکافی جدی در ساختار سیاسی قدرت ایجاد کرده است. او میگوید:«اجرای این قانون یعنی فعال کردن مکانیسم خودویرانسازی جمهوری اسلامی از درون.» به اعتقاد وسمقی «رژیم با تلاش برای اجرای این قانون عملاً علیه خودش اقدام میکند.»
در این حال، صدیقه وسمقی میگوید که حکومت میداند که اگر فضای رعب فروبپاشد، تنها «۵ تا ۱۰ درصد» از زنان ممکن است به پوشش رسمی پایبند بمانند. به همین دلیل بهجای اجرای کامل قانون، جمهوری اسلامی تاکتیک فشار روانی و تهدید دائم را برگزیده است : از جمله مسدود کردن سیمکارتها، غیرفعالسازی حسابها در شبکههای اجتماعی، قطع اینترنت و تحت فشار گذاشتن فعالان. در این خصوص وسمقی به نمونههای مشخصی اشاره میکند : دنیا راد، فعال مدنی، اخیراً بدون توضیح با مسدود شدن کامل خط تلفن روبرو شده است. وسمقی سپس اضافه می کند که اینترنت موبایل خود او بیش از یک ماه با تأئید دادستانی قطع شده است. اما، او می افزاید : «در مقابل این فشارها هرگز سکوت نکردهام. همیشه راههای جایگزین برای ارتباط وجود دارد؛ مردم پیام میدهند، حمایت میکنند، و همینها مرا از سکوت بازمیدارد.»
وسمقی می گوید که او بخش مهمی از حمایت اجتماعی را از سوی زنان محجبه دریافت می کند از جمله زنانی که در ساختار حکومتی نیز حضور داشتهاند. او روایت میکند که یکی از زنان مشهور و محجبه پس از آزادیاش از زندان علناً به مقامات گفته بود که «اگر به وسمقی تعرض کنند، آنان هم روسری از سر برمیدارند.» به گفتهٔ وسمقی، این تغییر نشانهای از تحولی عمیقتر در جامعه، حتی در میان حامیان سابق حکومت است.
وسمقی تأکید میکند که حجاب اجباری اکنون به حوزهٔ قدرت منتقل شده و حتی درون نظام نیز به یکی از جدیترین محورهای اختلاف تبدیل شده است. او میگوید که حکومت «همه ابزارهای سرکوب» را امتحان کرده اما نتوانسته است قانون حجاب را در عمل احیا کند.
از: ار اف ای
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید