استانوایر- صدها پرنده کوکر با خشک شدن بخشهای گستردهای از تالاب هورالعظیم و رودخانهها برای یافتن اندکی آب و ادامه حیات به تانکرهای آب عشایر هجوم بردهاند.
خبرگزاری عصر جنوب با انتشار ویدیویی گزارش داده است که با افزایش دمای هوا در خوزستان و همچنین و عدم پرداخت حقآبه پائین دست سدها، نگرانی فعالین محیط زیست در مورد مرگ جمعی گونهها و خطر انقراض آنها تشدید یافته است.
خشک شدن رودخانههای غرب استان خوزستان و تالاب هورالعظیم که خود یکی از بزرگترین زیستگاههای طبیعی برای انواعی از ماهی و آبزیان و همچنین پرندگان است یکی از چالشهای بزرگ محیطزیستی در جنوب ایران است.
ساکنان روستاهای غرب استان خوزستان که اغلب به شغل دامداری اشتغال دارند میگویند خشک شدن رودخانه کرخهنور در مقطع بستان، موجب شده دامها آبی برای مصرف نداشته باشند و به ناچار از فاضلاب جاری شده شهری در مسیر رودخانه استفاده کنند. آنها همچنین میگویند هور خشکشده و ماهیان از بین رفتهاند و تنها خواستهشان از دولت داشتن آب سالم است.
تالاب هورالعظیم که بصورت مشترک در میان دو کشور ایران و عراق قرار دارد به دلیل احداث سد و برداشت بی رویه از آب در حال از بین رفتن است.
در ایران رودخانه کرخه و در عراق دجله مهمترین منابع تامین کننده حقآبه تالاب هورالعظیم هستند اما رودخانه کرخه در ایران خود امسال به مشکل خشکی و کمبود دبی ورودی مواجه شده تا آنجایی که گزارشها از کاهش تولید برق در سد کرخه در جنوب غربی ایران به علت خشکسالی حکایت دارند.
سازمان هواشناسی ایران اردیبهشتماه ۱۴۰۰ با اشاره به کاهش ۸۵.۵ درصدی بارندگی نسبت به میانگین بلند مدت کشور، از بروز “خشکسالی بیسابقه” در برخی مناطق کشور خبر داد.
همزمان علیرضا شریعت، دبیرکل فدراسیون صنعت آب در مصاحبه با خبرگزاری ایلنا در رابطه با تاثیر اجتماعی بحران آب در دراز مدت با اشاره به این موضوع که ایران با چشمانی بسته در حال نزدیک شدن به “چالشی بسیار بزرگ” است، نسبت به بروز درگیریهای گسترده اجتماعی به دنبال خشک شدن منابع محلی و کمبود آب هشدار داد.
او به وضعیت امروز رودخانه زایندهرود اشاره کرد که زمانی در اصفهان جریان داشت اما حالا بیشتر اوقات پیش از رسیدن به این شهر خشک میشود.
اردیبهشتماه ۱۴۰۰ همچنین رضا اردکانیان، وزیر نیروی ایران، درباره کم آبی در تابستان هشدار داد و سال ۱۴۰۰ را “خشکترین” سال در ۵۰ سال اخیر نامید.
خشکسالی و بعضی از سیاستها در سهمیهبندی آب باعث شده مناطقی از ایران به خصوص استانهای سیستان و بلوچستان، خراسان، هرمزگان، خوزستان و کرمان، کمآبی بیسابقهای را پشت سر بگذارند و حالا این کمآبی به تهدیدی علیه گونههای مختلف حیات وحش در تالابها و رودخانهها بدل شده است.