
رحیم کاظمی سرشت
تظاهرات شرمآور طرفداران رضا پهلوی در مونیخ
در میانهی تنش مرگبار میان ایران و اسرائیل، و در حالی که احتمال یک جنگ مستقیم، سایهی خود را بر سراسر منطقه انداخته، صحنهای حیرتانگیز اما تأسفبار در شهر مونیخ آلمان رخ داد: گردهمایی گروهی از طرفداران رضا پهلوی – ملقب به «شاهزاده تبعیدی» – با پرچمهای اسرائیل در دست و شعارهایی آشکارا در حمایت از حملات اسرائیل به ایران.
این تظاهرات که طی دیروز و امروز (در تاریخهای ۲۵ و ۲۶ ژوئیه ۲۰۲۵) برگزار شده، بیش از آنکه صدای اپوزیسیون باشد، پژواک مستقیم همدستی با دشمنان مردم ایران است. در زمانی که اسرائیل بهصورت علنی ایران را تهدید به حمله نظامی میکند، و حملات سایبری و فیزیکی علیه زیرساختهای کشور در جریان است، عدهای در خیابانهای اروپا با افتخار پرچم اسرائیل را به دوش میکشند و آرزوی بمباران ایران را در سر دارند – تنها به این امید که بر ویرانههای یک وطن نابودشده، پادشاه خودخواندهشان را بنشانند.
شگفتآورتر آنکه، این نمایش شرمآور با پوشش ویژه و تبلیغات آشکار از سوی شبکه تلویزیونی «ایراناینترنشنال» – یا بهتر بگوییم «اسرائیلاینترنشنال» – همراه بود؛ رسانهای که در تمام سالهای گذشته نه صدای مردم، بلکه بلندگوی پروژههای امنیتی علیه مردم ایران بوده است. رسانهای که از لندن تا تلآویو، نقش خود را در هماهنگی عملیات روانی علیه ایران بازی کرده و حالا تمامقد در کنار جریان سلطنتطلب ایستاده است.
بیتردید آنچه در مونیخ رخ داد، یک سقوط اخلاقی و سیاسی تمامعیار برای جریان سلطنتطلب و شخص رضا پهلوی بود. آنها که پس از مجموعهای از شکستهای مفتضحانه – از شورای ملی پوشالی تا کمپینهای ناکام بینالمللی – مدتی به حاشیه رانده شده بودند، اکنون با وقاحتی کمنظیر بازگشتهاند – اما نه برای مردم، بلکه علیه مردم.
مردم ایران بیتردید نسبت به حکومت فعلی معترض هستند؛ این یک واقعیت انکارناپذیر است که در فریادهای خیابانی، در اعتراضات گسترده، و در فضای عمومی کشور بهوضوح دیده میشود. اما هیچ انسان وطندوستی – حتی در اوج نارضایتی – آرزوی حمله خارجی، مرگ هممیهنان یا ویرانی کشورش را ندارد.
آنانی که امروز در مونیخ گرد آمدهاند، نه نماینده مردم ایران، که نماینده یک پروژه شکستخورده، یک هویت جعلی و یک آرزوی توخالی برای بازگشت به سلطنتاند. کسانی که با پرچم دشمن بر پیکر مجروح ایران میرقصند، نه تنها مشروعیتی ندارند، بلکه در حافظه تاریخی مردم، به عنوان همدستان و خائنان ثبت خواهند شد.
آینده ایران، اگر قرار است ساخته شود، تنها از دل مردم و برای مردم خواهد بود – نه با پرچم بیگانه و نه با رؤیای پادشاهی بر ویرانهها.