نقاشی دیواری قاسم سلیمانی و هوگو چاوز در کاراکاس، پایتخت ونزوئلا‌ ـ FEDERICO PARRA/AFP

هنوز از خبر پایگاه جاسوسی چین در کوبا چند روز نگذشته است که خبر دیدار «دوستانه» ابراهیم رئیسی از ماناگوآ، هاوانا و کاراکاس اعلام شد.

نشریه هیل در مقاله‌ای به قلم آرتورو مک‌فیلدز به روابط جمهوری اسلامی و حکومت‌های اقتدارگرای نیکاراگوئه، ونزوئلا و کوبا می‌پردازد.

هدف از این سفر پنج روزه که از ۱۱ ژوئن آغاز می‌شود تقویت همکاری سیاسی، تجاری، صنعتی و علمی میان ایران و سه دیکتاتوری آمریکای لاتین اعلام شده است که خود را «ضدامپریالیستی»، به‌عبارتی دشمن قسم‌خورده آمریکا، معرفی می‌کنند.

ابراهیم رئیسی از سال ۲۰۲۱ که به کرسی ریاست‌جمهوری تکیه زد، بودجه نظامی را افزایش داده، و روابط ایران با چین و روسیه را تقویت کرده است. علاوه بر این، جمهوری اسلامی پهپادهای انتحاری در اختیار روسیه گذاشته است تا در جنگ با اوکراین استفاده کند و چند روز پیش نیز از آزمایش موشک‌های بالستیک ماوراء صوت خبر داد.

در نیکاراگوئه، دانیل اورتگا کشورش را به سکوی جمهوری اسلامی در آمریکای مرکزی تبدیل کرده است. اورتگا آشکارا از برنامه هسته‌ای ایران و کره شمالی حمایت می‌کند. نیکاراگوئه در ۱۶ سال اخیر، بیست توافق همکاری با ایران امضا کرده است.

به گزارش نیویورک تایمز، در فوریه سال جاری، ارتش نیکاراگوئه با هیئتی ایرانی دیدار کرد تا در مورد تقویت همکاری نظامی بین دو کشور گفت‌و‌گو کنند.

سال گذشته، دولت نیکولاس مادورو در ونزوئلا یک توافق همکاری بیست ساله در حوزه‌های دفاعی، انرژی و گاز با ایران امضا کرد. مادورو همچنین یک میلیون هکتار از اراضی ونزوئلا را برای «اهداف کشاورزی» در اختیار ایران قرار داد.

در سال جاری، شرکت ملی نفت ونزوئلا و شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده‌های نفتی ایران به توافق رسیدند تا مجتمع پالایشگاهی پاراگوانا، بزرگ‌ترین پالایشگاه ونزوئلا، را احیا و بازسازی کنند.

کوبا نیز در مقابل دخالت آمریکا و متحدانش، با جمهوری اسلامی پیمان اتحاد و دوستی بسته است. جمهوری اسلامی با فناوری، غذا و نفت از حکومت خودکامه کوبا حمایت می‌کند. در ماه‌های اخیر، دو کشور ۱۳ توافق همکاری امضا کرده‌اند، اما حتی یکی در راستای کاهش گرسنگی در کشور نیست.

جمهوری اسلامی ناوهایش را نیز به آمریکای لاتین برده است. لوییس ایناسیو لولا دا سیلوا، رئیس‌جمهوری بزریل، به ناوهای دنا و مکران اجازه ورود داده است.

مک‌فیلدز معتقد است حضور ایران پیامد مثبتی برای مردم آمریکای لاتین یا ایالات متحده آمریکا ندارد. این سفرها برای تقویت قدرت دیکتاتورها و توافق‌های مشکوک است.

او در ادامه می‌افزاید این‌جا مسئله جهانی چندقطبی مطرح نیست، بلکه موضوع رهبری است. نقش جامعه بین‌المللی بیش از پیش تضعیف شده است. چین، روسیه و ایران در آمریکای لاتین بی‌محابا می‌تازند. از لحاظ توسعه اقتصادی، آنچه ارائه می‌دهند دستمزد پایین، شرایط نامناسب برای کارگران و تولید اقلام بی‌کیفیت است.

به عقیده نویسنده مقاله، امنیت قاره آمریکا در خطر است زیرا رژیم‌های اقتدارگرا «مانند علف هرز رشد می‌کنند». او تاکید می‌کند صرف‌نظر از خطر پایگاه جاسوسی در کوبا، این منطقه نیازمند رهبریِ کنشگرایانه و بازدارنده است، تا پیش از تثبیت دیکتاتوری‌ها و پیش از شعله‌ور شدن آتش درگیری‌های نظامی، وارد عمل شود.

مک‌‌فیلدز در پایان می‌نویسد: «آمریکای لاتین باید همچنان منطقه صلح و آبادانی باشد. ضرورت دارد که یک سیاست خارجی قوی و راهبردی دنبال شود تا روابط تجاری بهتر با شرکا را تقویت و دیکتاتورها را برای جنایت‌هایشان پاسخگو کند. برای اجرای عملی و موثر این کار هرگز دیر نیست.»

از: ایندیپندنت