طاهره بارئی
داستان دردناک نوجوان ایرانی که مشکل “هویت جوئی” در جامعۀ میزبان، او را به کام نژاد پرستان راست افراطی واز ته آن به کام مرگ فرستاده و عده ای نوجوان مهاجر را نیزبا او برد، از نوع همان سرگشتگی هویتی در میان مهاجران ست که ماجرای دختر ایرانی، نسیم اقدم.
اولی بطور خستگی ناپذیر سعی کرده بود به همشاگردیهایش بفهماند در آلمانی بودن با آنها شریک، در نتیجه جدا و متفاوت از آنان نیست. او حتی تا “دست به دامن تاریخ تولدش شدن”، و یکسان بودن آن را با تاریخ تولد هیتلر واسطه قرار دادن، جلورفته بود. اما در برابرتمسخرها و دست رد هائی که به سینه اش میخورد، خشم و استیصالش تاب نیآورد بودند.
دومی نیز همین استیصال و دست رد به سینه اش خوردن را تجربه کرده بود. اینبار از دست همزبانان خودش در شبکه های اجتماعی. چرا که نسیم اقدم بعد از نزدیک به دهسال هنوز شهروند استقرار یافتۀ امریکا نبود، او شهروند یوتیوب بود.
کارهایش را به فارسی و حتی ترکی ارائه میداد و مشترکینش بیشتر فارسی زبانان وهم تباران خودش بودند. او هنوز نتوانسته بود در جامعه میزبان برای خودش جای محکم و واقعی پیدا کند. جایگاهش دنیای مجازی بود. شکایتش از سانسور یوتیوب، شکایت او از جامعه ای ست که خود را در آن سانسور شده و “به حساب نیآمده” تلقی میکند. اگر نوجوان ایرانی مونیخ متولد همانجا بود، نسیم وقتی وارد جامعۀ میزبان شد بیشتر از بیست و هفت سال داشت. سنی که دیگر شخصیتش در آن شکل گرفته و هویتی برای خود می شناخت که انعطاف کافی برای حل شدن سریع و به رنگ ارزش های اطراف درآوردن را ندارد. فیلتر شدنی که از آن می نالد، درونی ست. حسی ست. او خود را بیرون جامعۀ میزبان و فیلتر شده حس میکند.
نسیم اقدم در دنیائی مجازی بین مهر شهر کودکیهایش که در آخرین پست تلگرام می گوید بهترین سالهای زندگیش را در آنجا گذرانده و سن تیه گوی امریکا زندگی میکرد. در یکی از کلیپ هایش می گوید اگرمیخواهید حرفهای خارج سیستم شما را گوش کنند اول مشهور شوید. خواننده یا هنرپیشه. او درد دل میکند، نسخه نمی پیچد. با طنزی تلخ میگوید که به حساب نمی آید و کسی حرفهای او را که بنظر خودش منتقدانه هستند، جدی نمی گیرد.
یوتیوب جهانی ست که او در آن پناهنده شده، و اگر می گوید پیروزی در این سیاره، بسته به شانس است و اینکه کسی از شما خوشش بیآید، احساس خودش را نسبت به شرایطش در جامعه میزبان ابراز میکند. پوستر دست نویسی شده ی کودکانه ای که به تنهائی یکروز بر سر دست می گیرد و در آن به یوتیوبی که می خواهد سفاهت، را اشاعه دهد اعتراض میکند، رو به یوتیوب ندارد، روبه جهان میزبانی دارد که آنقدر پایش روی آن نیست، که با یوتیوب عوضی می گیردش. او خود را دختری هوشمند و مبتکر و پر از صفا و یکرنگی تلقی میکند که کالاهایش در جامعه میزبان خریدار ندارد و او نمیتواند از آنها بهره برداری کند. ای کاش توانسته بود از سفینۀ مجازیش پیاده شده پایش را روی زمین کشور میزبان مستقر کند!
اینجا موضوع و معضل اصلی “عبور نکرده بودن از تونل مهاجرت” است و زندگی درون شکاف.
رشد شبکه های اجتماعی شکاف بین دنیای درونی مهاجر با جهان بیرون، جهان میزبان، را بشدت عریض تر و ورود به جهان واقعیت ها را که لازمۀ یک زیست سالم و رشد یابنده است، دشوار ترکرده است.
چه بسا اگرهر دوی این قربانیان مهاجرت از آنچه شرایطشان خلق میکند آگاه بوده و راههای گذر از فیلتر و سانسورِ لابیرنت های حسی را با آسیب کمتر و ترقی بیشتر آموزش دیده بودند، به این مرحله از خشم و استیصال و ناتوانی در فرود از سیاره مجازیشان دچار نمیشدند.
به این مناسبت چند لینک ازگفتگو هائی که ماهها پیش در مورد هویت و مهاجرت انجام داده ام در اینجا می آورم. در چکیده مطلب آخرِ ِ ذکر شده در این جا نوشته ام:
“ثبت نشدن و به حساب نیآمدن، به هم خوردن منطق رابطه ها، از دست دادن دستگیره زمان، احساس بیموقع و ابن الوقت بودن، گم کردن مفهوم مرگ، حس عدم امنیت، بیخوابی برای مقاومت، دردناک شدن تدریجی روابط انسانی، اینها برخی از رنج ها و آسیب های یک مهاجر را تشکیل میدهند که از دل نوشته های یک شاعر نومهاجر دریافت کرده ایم. حضور طنز در شاعر به او کمک کرده است تا بتواند رنجی را که برای گفتنش باید از ان فاصله گرفت، در مدتی کوتاهتر به زبان براند.”.
تباران خارج از کشور، کشاکشی در این سو و آنسوی شکافایرانی
http://www.iranglobal.info/node/62068
انتخابات آلمان وشرکت ایرانی تباران
http://www.iranglobal.info/node/62283
ایرانیان خارج کشور، فعالیت مدنی، موانع و امکانات
http://www.iranglobal.info/node/61960
من و ما در شعر مهاجر و متروک ماندن چشم و گوش
http://www.iranglobal.info/node/62412
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید