صدای آمریکا
مراسم ویژه حمایت از فیلمسازان زندانی در ایران عصر روز جمعه، ۱۸ شهریور در جشنواره فیلم ونیز برگزار شد.
این مراسم در قالب فرش قرمز ویژهای برای نمایش فیلم «خرس نیست» ساخته جعفر پناهی برگزار شد و در آن جولین مور، رئیس هیئت داوران جشنواره ونیز ۲۰۲۲ همراه سالی پاتر، فیلمساز بریتانیایی، آدری دیوان، فیلمساز فرانسوی و آلبرتو باربرا، دبیر جشنواره ونیز با همراه داشتن تصاویری از جعفر پناهی، محمد رسولاف و مصطفی آلاحمد به صورت نمادین به زندانی شدن و فشارهای وارده بر آنها در ایران اعتراض کردند.
از میان سینماگران ایرانی پرتعداد حاضر در این دوره جشنواره ونیز تنها مینا کاوانی و رضا حیدری، بازیگران فیلم «خرس نیست» در این مراسم شرکت کردند.
اما از سویی مسئول جشنواره ونیز به نشانه همبستگی با آقای پناهی یک صندلی خالی به او اختصاص دادند.
جعفر پناهی دو ماه پیش به اتهام «تبلیغ علیه نظام» به شش سال زندان محکوم شد. آثار او نظیر «بادکنک سفید»، «دایره» و «تاکسی» در جشنوارههای سینمایی خارج از ایران جوایزی دریافت کردهاند.
جعفر پناهی و محمد رسولاف اخیرا در بیانیه مشترکی خطاب به جشنواره ونیز نوشتند: «آثاری که ما خلق میکنیم سفارشی نیست در نتیجه از نگاه حکومت مجرم تلقی میشویم. برخی از کارگردانها اجازه فیلمسازی ندارند و برخی دیگر را مجبور به مهاجرت کرده و یا کاملا منزوی کردهاند. با این همه، امید به خلق آثار جدید دلیل زندگی است.»
این بیانیه روز ۱۲ شهریور در نشست ویژه جشنواره ونیز در حمایت از سینماگران در خطر توسط آلبرتو باربرا، مدیر هنری جشنواره قرائت شد.
امسال در جشنواره ونیز چندین فیلم ایرانی شرکت دارند ولی نکته مهم انتخاب دو فیلم «خرس نیست» به کارگردانی جعفر پناهی و «شب، داخلی، دیوار» ساخته وحید جلیلوند در بخش مسابقه است.
جعفر پناهی علاوه بر کارگردانی و نوشتن فیلمنامه «خرس نیست» در این فیلم بازی میکند و تهیه کننده آن است. این فیلم دو داستان عاشقانه را از نگاه یک کارگردان و گروه فیلمسازی او دنبال میکند که تحت فشار ساختار قدرت و نیروی سنت ناکام میشوند.
در این فیلم شخصیت کارگردان با بازی جعفر پناهی همچون عالم واقعیت اجازه خروج از ایران را ندارد و ناگزیر است بر فیلمبرداری در ترکیه از طریق تماس ویدئویی نظارت کند.
وحید جلیلوند کارگردان «شب، داخلی، دیوار» در یک نشست خبری در جشنواره ونیز گفت: «اگر حاکمیت و اپوزیسیون همدیگر را برادر ببینند میتوانند گفتوگوهای بیشتری داشته باشند.»
او افزود: «سیاه و یا سفید مطلق وجود ندارد. اگر بتوانیم این احساس برادری و گفتمان را خلق کنیم شرایط سهلتر می شود و خشونت کمتری خواهد بود.»