یدالله درخشانی در آثارش بیش از پیش مدیون نگاه خود و طبیعت است طبیعت پر خیال، نرم و پر از رنگ ، با تاثیری صریح از نئو امپرسیونیسم ها یا نئودریافت گری‌ها .

بیش از همه هم رد نگاه ژرف و درخشنده ژرژ سورا در شیوه قلم زنی او به چشم می خورد همان اصل تفکیک رنگ و سبک نقطه چینی. نقطه یا نقطه های جداگانه که به گونه‌ای کنار هم قرار می‌گیرند که دور نمایی از طبیعت در چشم بیننده دقیق و غنی اتفاق می افتد.

طبیعت، درخت ، گل و پرنده در چهار فصل نیز اغلب در آثار یدالله درخشانی نمود دارند به ویژه بهار که معمولاً نمایانگر تجدید حیات، رشد، و چرخه‌ی زندگی است و گلها، فراتر از زیبایی ظاهری، می‌توانند نماد اجزای فانی و شکننده‌ی وجود باشند. همچنین، انتخاب رنگ‌ها با کمترین و جزئی‌ترین لکه‌ها بسیار در آثار او موثر است و اغلب احساسات گوناگونی از رهایی، شادی، نور تا غم و تأمل را به مخاطب منتقل می کند.

.

سایه و نور هم بخش جدانشدنی تابلوهای او هستند دو عنصری که گذر بی رحم و سریع زمان را به نمایش می‌گذارند و تاکید بر طبیعت رو به زوال دارند.

یدالله درخشانی هر چند کمتر اما گاه سراغ شهر و معماری میادین و ساختمان ها را هم گرفت که مهمترین نشانه این طرح ها و نقاشی‌هایش استفاده از اشکال هندسی و چهار گوشه است که به نوعی یادآور معماری هندسی بناهای ایرانی اسلامی است؛ تاکیدی بر اصول تعادل و تنوع در ترکیب رنگ‌ها و اشکال.

یدالله درخشانی که از جوانی به هنر علاقه‌مند شد پایه نقاشی را نزد جعفر پتگر آموخت و بعدها وارد دانشکده های هنرهای زیبا شد.

او تمام عمرش به امر آموزش نقاشی و هنر مشغول بود و دهه ها در کانون پرورش و فکری کودکان مشغول تدریس بود. در میان شاگردهایش، از نام هایی که اکنون به عنوان یک آیینه شناخته می‌شوند و از افتخارات او به شمار می‌آیند می‌توان از رضا درخشانی برادرش، مسعود سعدالدین، احمد امین نظر و محمدعلی بنی اسدی نام برد.

یدالله درخشانی عضو فعال انجمن نقاشان ایران نیز بود و از سال ۱۳۸۴ به عنوان مدیر کمیتهٔ رفاه این انجمن خدمت می‌کرد. او همچنین عضو هیات مدیرهٔ گروه آبی بیکران هنر بود و در این جایگاه نقش موثری داشت.

یدالله درخشانی همچنین در دو دوره به عنوان برگزیده در نمایشگاه‌های بین‌المللی گل و گیاه تهران حضور داشت.