«هشت قدم مانده به در

شانزده قدم رو به دیوار

کدام گنج‌نامه از این رنج خبر خواهد داد؟

 ای خاک

کاش می‌توانستم نبض تو را بگیرم»
(مجید نفیسی)

اینجا خاوران است در حومه‌ی تهران. مکانی حذف شده از تاریخ و جغرافیای رسمی که پیکر صدها اعدامی سیاسی دهه‌ی شصت را در خاک خود جای داده است. اینجا سوگواری و یادآوری ممنوع است. سنگ‌نوشته‌ها و نام‌ها تخریب می‌شوند، بوته‌ها و درختچه‌ها ریشه‌کن. اینجا هیچ نشانه‌ای ماندگار نمی‌ماند، مگر با پایداری بازماندگان؛ خانواده‌ها و مادران خاوران که با حضور خود حافظه را تداوم می‌بخشند و حذف‌شدگی را رویت‌پذیر می‌کنند. «نبض» این خاک با نفس‌ها و قدم‌های آنان می‌زند. 

از دوست گرامی‌ام منصوره بهکیش که عضوی از آنان است خواستم مرا همراه خود ببرد تا این مکان را از منظر تجربه‌ی او ببینم، تا دنبال قدم‌های صبور و سمج او را بگیرم که تاریخ دادخواهی ساخته‌اند. 

او به یاد می‌آورد