اعدام باید با دقت و با استفاده از وسایل مناسب انجام شود وگرنه باعث زجر اعدامی می‌شود. در کشورهای مختلف دنیا از چند روش برای اعدام «قتل قانونی» استفاده می‌شود:

دار زدن (با طناب بلند): در بسیاری کشورها از جمله ایران، عراق، افغانستان و ژاپن

طول طناب و قابلیت ارتجاعی آن باید مناسب وزن فرد باشد و با دقت تعیین شود. اگر طناب زیاد طولانی باشد سر اعدامی کنده می‌شود و اگر زیاد کوتاه باشد جان دادن طول می‌کشد، حتی تا ۴۵ دقیقه. اصطلاح «کشیدن پای دیگری (pulling someone’s leg)»، از اعدام‌ در ملاء عام آمده، وقتی طناب به اندازه کافی بلند نبود و دیگران برای پایان دادن به زجر اعدامی، پاهایش را می‌کشیدند. در ایران از جرثقیل برای دار زدن در ملاء عام استفاده می‌شود.

تیرباران: چین، عربستان، کره‌شمالی

اعدامی را معمولا چشم بسته را به صندلی یا تیرک می‌بندند یا جلوی دیوار می‌گذارند و معمولا حداقل پنج نفر از حدود شش متری به قلب شلیک می‌کنند.

تزریق کُشنده: آمریکا، چین

در اعدام با تزریق، معمولا سه نوع ماده ترکیب می‌شود: داروی بیهوشی (مثل پنتوتال سدیم) + داروی فلج عضلات تنفسی (مثل پانکورونیوم) + داروی توقف ضربان قلب (پتاسیم).

بر خلاف آنچه به نظر می‌رسد این روش ممکن است سریع و بی‌درد نباشد کما اینکه در سال ٢٠١۴ در آمریکا ٢۶ دقیقه بعد از تزریق طول کشید تا جان یک اعدامی در آمریکا گرفته شود.

آخرین اعدام با تزریق ماده سمی در آمریکا هشت روز پیش انجام شد.

برق (صندلی الکتریکی): آمریکا

سر اعدامی را می‌تراشند، او به صندلی می‌بندند، بر سر و پیشانی او اسفنج خیسانده در آب‌نمک می‌گذارند و کلاهکی که الکترود به آن وصل است را روی اسفنج مرطوب. بعد بین پانصد تا دو هزار ولت برق را ٣٠ ثانیه به زندانی وصل می‌کنند. این کار را تکرار می‌کنند تا اعدامی جان بدهد.

این روش هم ممکن است درست کار نکنند، مثل سال ١٩٩٠ که برق دادن به یک اعدامی در آمریکا سه بار تکرار شد و تا قلب و نفسش بایستد از سرش شعله پانزده سانتی‌متری زبانه کشید.

این روش در آمریکا منسوخ شده اما به درخواست اعدامی انجام می‌شود.

اعدام با گاز نیتروژن: آمریکا