تیم فوتسال دختران پالایش نفت آبادان، جمعه ۱۲بهمن۱۴۰۳ با پیروزی ۱۰ بر صفر، مقابل تیم فوتسال دختران سپاهان، به قهرمانی مسابقات لیگ برتر فوتسال زنان ایران رسید.
جشن قهرمانی متفاوت دختران آبادانی، که با عینکهای «ریبَن» به عنوان نماد مردم این شهر، روی سکوی قهرمانی رفتند و جام را بالای سر بردند، به تصویر برگزیده دیروز ورزش ایران تبدیل شد.
این دومین قهرمانی پیاپی دختران آبادانی در لیگ برتر فوتسال زنان ایران بود. آنها شهر فوتبالخیز آبادان که سالهاست در بخش مردان از هر قهرمانی دور مانده را در کانون توجه فوتبال و فوتسال ایران قرار دادند.
میان همه ستارههای این تیم، نام یک مربی بیش از همه میدرخشد؛ «پریسا امامیزاده»، مربی ۳۹ سالهای که روزی خودش پا به توپ میشد و حالا به عنوان یک مربی، در اوج جوانی، دو بار پیاپی تیمش را قهرمان فوتسال زنان ایران کرده است.
از راه پرفراز و نشیب زندگی حرفهای پریسا امامیزاده که نامش سال ۲۰۲۳ در جمع ۱۰ مربی برتر فوتسال زنان جهان نیز قرار گرفت، چه میدانیم؟
ستاره جدید مربیگری فوتسال زنان ایران کیست؟
تیم فوتسال دختران پالایش نفت آبادان، بهمنماه ۱۴۰۲ به سومین قهرمانی تاریخ خود در رقابتهای فوتسال زنان ایران رسید. این تیم که سال ۱۳۸۷ تاسیس شده بود، در سالهای ۱۳۹۶ و ۱۳۹۹ نیز به جام قهرمانی این رقابتها دست یافته بود.
با این حال یک اتفاق، حتی بیش از قهرمانی دختران آبادانی در فوتسال ایران خبرساز شد. وبسایت معتبر «فوتسال پلنت» بهعنوان مرجع فنی و خبری فوتسال مردان و زنان جهان، نام پریسا امامیزاده، سرمربی این تیم را در فهرست ۱۰ نامزد برترین مربیان فوتسال زنان جهان قرار داد.
پریسا امامیزاده، ۳۹ ساله و متولد شهرستان «ایذه» است. در دوران کودکی و نوجوانی، بهدلیل ممنوعیت فوتبال و فوتسال زنان در ایران، ورزش را بهصورت حرفهای با رشته بسکتبال آغاز کرد. اما پس از آنکه در دوره ریاست «محسن صفاییفراهانی»، فوتسال زنان برای نخستینبار در سال ۱۳۷۸ آزاد شد، او توانست رشته ورزشیاش را براساس آنچه به آن عشق میورزید، تغییر دهد.
خانوادهاش مشوق اصلی او در آغاز فوتسال بودند. خودش بارها گفته است که حمایتهای خانواده و علاقه آنها به فوتبال انگیزههایش برای راه افتادن در جاده دشوار فوتبالیست شدن را هموار میکرد.
پریسا چگونه تا مرز فروپاشی رفت و بازگشت؟
پریسا امامیزاده فوتسال را از باشگاه «دیهیم» شروع کرد. پس از آن به تیمهای فوتسال دختران «راهآهن اهواز»، «ملی حفاری»، «پالایش نفت» آبادان و «استقلال جنوب» دزفول پیوست. بیشترین سالهای پا به توپ بودنش را اما در تیمهای ملی حفاری و پالایش نفت آبادان گذراند و بارها پیراهن تیم ملی فوتسال زنان ایران را برتن کرد.
یک اتفاق اما، او را تا نزدیکی کنار گذاشتن همیشگی توپ از پیش پاهایش پیش برد. رباط صلیبی پریسا امامیزاده پاره شد و شما فقط اگر فوتبالیست باشید یا با فوتبالیستها زندگی کرده باشید میتوانید درک کنید و بدانید که پارگی رباط صلیبی، نهتنها بدترین اتفاق زندگی یک فوتبالیست است که میتواند به معنی پایان عمر ورزشیاش باشد.
«مارکو فان باستن»، مهاجم افسانهای هلندی و برنده سه توپ طلای فوتبال در اوج دوران بازیکنیاش دچار مصدومیت از ناحیه رباط صلیبی شد و به خاطرات فوتبال جهان پیوست. «رونالدو نازاریو» یا همان «رونالدو اورجینال» پس از مصدومیت از ناحیه رباط صلیبی به فوتبال بازگشت، اما دیگر هرگز، آن مهاجم بیبدیل و تکرار نشدنی فوتبال برزیل نشد. «داوید سیلوا» اسپانیایی، «جو کول» انگلیسی، «ساشا کالادزیچ» اتریشی و «سباستین دایسلر» آلمانی نمونههایی دیگر هستند که پس از پارگی رباط صلیبی، از فوتبال محو شدند.
پریسا امامیزاده سال ۱۳۹۴ زمانی که همزمان فوتسال بازی میکرد، دانشجوی رشته فیزیولوژی ورزشی بود و بهعنوان مربی بدنسازی نیز در سالنهای بدنسازی فعالیت داشت، دچار پارگی رباط صلیبی شد.
پریسا یک سال پس از مصدومیت بار دیگر اما به سالن فوتسال برگشت. برای تیم «حفاری» پا به توپ شد و با این تیم به قهرمانی لیگ برتر فوتسال رسید. اما پس از آن، تصمیم گرفت در اوج فوتبال را کنار بگذارد و سراغ مربیگری برود.
شاید اگر از ناحیه رباط صلیبی مصدوم نمیشد، باز هم توپ را زیر پاهایش میدید و شاید خیلی سریع به عنوان یک نابغه مربیگری وارد فوتسال دختران ایران نمیشد.
زندگی در جاده، دانشگاه و سالن فوتسال
پریسا امامیزاده پس از خداحافظی رسمی از فوتسال، سراغ مربیگری رفت. ابتدا سرمربی تیم دختران حفاری شد و چهار سال به عنوان مربی از این تیم یک مدعی همیشگی برای قهرمانی ساخت.
پس از آن از سال ۱۴۰۱ بهعنوان سرمربی تیم فوتسال دختران پالایش نفت آبادان کارش را آغاز کرد. فصل اول به مقام سوم لیگ برتر رسید. در فصل دوم به جام قهرمانی دست یافت و در سال سوم یعنی یک روز قبل، بار دیگر قهرمان لیگ برتر فوتسال ایران شد.
شاگردانش او را «دوست باجذبه» میدانند. معلمی است که کنار شاگردانش روی نیمکت درس مینشیند و خودش را از بازیکنانش جدا نمیداند.
او در مصاحبهای از مصایبی که خودش در زمان نوجوانی و جوانی متحمل میشد، اینگونه گفته بود: «در روزهای ابتدایی فوتبالم، مجبور بودم مسافت ایذه تا اهواز را در جاده باشم. هر روز از خانه با اتوبوس به اهواز میرفتم و عصر برمیگشتم. روزهای خیلی سختی بود. هم درس میخواندم هم ورزش میکردم و مسابقه میدادم.»
اما طبق خاطرهنگاریهایش، صحبتهای یکی از اساتیدش در دانشگاه، امیدواریهایش را بیشتر کرده بود: «یادم هست یکی از اساتیدم گفت شک نکن نتیجه این تلاشها را خواهی دید. آن روز حرفش را باور کردم اما حالا معنی حرفش را کاملا میفهمم.»
او مهمترین هدف کنونی زندگیاش را سرمربیگری در تیم ملی فوتسال دختران ایران میداند. تیمی که البته زمانی پیراهنش را برتن میکرد و یکی از پرافتخارترین تیمهای فوتسال آسیا است.
ار: ایران وایر
این عکسها از بی بی سی