نویسنده: جعفر محمدی

وقتی سران قوا تصویب می کنند که قیمت بنزین سه برابر شود تا بتوانند به ۶۰ میلیون ایرانی یارانه دهند، یعنی اعتراف به این که چنان جامعه ای ساخته ایم که همین الان سه چهارمش “نیازمند” هستند. واقعاً دست مریزاد به این مدیریت و مردم داری!

مردمی که ناامید از اصلاح امور شوند، وارد فاز بی تفاوتی می شوند. این وضعیت حکومت ها را دچار انحراف تحلیل می کند؛ بدین معنا که چون مردم در لاک خود فرورفته اند و صدای اعتراض شان بلند نیست، تصور می شود که از حکومت و وضعیت موجود رضایت دارند یا دستکم نسبت به آن واکنشی نخواهند داشت. حال آن که این بی تفاوتی، نشانه ناامیدی جامعه و مقدمه وضعیت خطرناک تری است

طبقه‌بندی بین‌المللی آماری بیماری‌ها (ICD)، افرادی که نسبت به کودکان میل جنسی دارند را در گروه نابهنجارهای شخصیتی گنجانده و بیمار دانسته است؛ نام این بیماری هم “پدوفیلی” است. این بیماران باید تحت نظر متخصصان دوره درمانی شان را طی کنند و اگر تعرضی به کودکان داشتند، مجازات شوند نه این که به تمایلات جنسی آنها جامه قانون پوشانده شود

چرا مردم ایران بعد از باخت تیم ملی فوتبال در برابر اسپانیا، تساوی با پرتغال و حذف از جام جهانی به خیابان ها ریختند و شادی کردند و ساعت های طولانی را به رقص و پایکوبی پرداختند؟ بسیار پاسخ داده اند که این مردم نیازمند شادی اند. این، سخن درستی است؛ اما این، تمام ماجرا نیست و به گمان من، این شادمانی جمعی، علت مهم دیگری داشت

آنچه در هتل “کاپلا”ی جزیره “سنتوزا”ی سنگاپور رخ داد، برای چندهزارمین بار به ما یادآوری می کند که در عرصه روابط بین الملل، نه دوستی ها دائمی اند و نه دشمنی ها؛ آنچه دائمی است، “منافع ملی” است

مردم ایران، زندگی عادی می خواهند، زندگی عادی

به موضوعاتی که در چند وقت اخیر در کشور ایران به “مسأله” تبدیل شده اند نگاه کنید:

– ما نمی گذاریم زنان به استادیوم های ورزشی بروند.

– در استان ما اساساً حق ندارید کنسرت برگزار کنید.

– در استان ما می توانید کنسرت برگزار کنید اما زنان حق ندارند نوازندگی کنند. ….