هیچ کس، با هیچ روشی، نمی‌تواند رهبر معظم را ارضاء کند!

بد برداشت نشود! منظور ارضاء «منویات» ایشان است که قبل‌تر نوشتم عجب چیز موهوم و گنگ و بی‌انتهایی است! (لینک)

? نه زیرکی و کیاست هاشمی رفسنجانی که “تاج رهبری” را بر سر او گذاشت، نه نجابت و صبر خاتمی که حرص «حضرت ایوب» را هم درآورده، و نه اظهار چاکری و بعدتر لجبازی‌های بچگانه احمدی‌نژاد،… هیچکدام نتوانست باعث “رضایت کامل حضرت آقا” بشود!

عدم رضایتمندی رهبری، یک مشکل فنی در گیرنده خود اوست، وگرنه فرستنده‌ها تلاش خود را کرده‌اند!

? اصلاً مشکل در همین “تلاش برای جلب رضایت سلطان” است! این تلاش، از اساس در تضاد با رأی و خواسته مردم است. اگر قرار بر جلب نظر رهبر بود که مردم، این بار هم مثل سال ۸۴ به نامزد مورد نظر ایشان رأی داده بودند!

ملت یک بار این کار را در سال ۸۴ کرد و خواست حکومت و دولت «یکپارچه» در اختیار رهبر باشد تا منویات بی‌انتهای او ارضاء شوند! اما نشد! نتیجه شد فلاکت و فقری که در سال ۹۱ مردم را به «دزدی نان خشک!» در قم وادار کرد و آن دولت محبوب رهبر هم به فرمان او «قرارگاه جنگهای نامنظم اقتصادی!» تشکیل داد که هیچ کاری از پیش نبرد و بی سروصدا تعطیل شد. ایران هم به قول خود آقایان، رسماً شد “شعب ابی‌طالب” که در محاصره کامل قحطی قرار گرفته بود.

? زمان زیادی که از آن دوران سیاه نگذشته! و دیدیم که این مردم دیگر حاضر نشدند دولت را مجدداً به دست آقا و جناح رهبری بدهند که نتیجه‌ی یکپارچگی حکومتش با احمدی‌نژاد، فساد و فقر و اختلاس و ننگ بود و بس! اگر چنان می‌خواستند که به ابراهیم رئیسی رأی می‌دادند که “جلد دوم احمدی‌نژاد” است! پس «مفهوم رأی مردم» را از یاد نباید ببریم.

? این ملت، از حسن روحانی توقع و انتظارات دیگری دارند که اگر بخواهد به آنها متعهد بماند، باید در مقابل “منویات! بی‌پایان رهبر” بایستد.

کیاست و زیرکی جواب نمی‌دهد. صبر و نجابت هم جواب نداده. چاکری و بندگی هم نتیجه نداده. اقتدار و قاطعیت (طبعاً نه به سبک لجبازی کودکانه احمدی‌نژاد) تنها چیزی است که هم مردم توقع دارند، و هم لازمه‌ی این مقطع حساس است که کشور در «محاصره نامرئی» قرار دارد و هرگونه تندروی و حماقت تندروها، به زیان کل مملکت خواهد بود.

? کابینه‌ای قوی، جوان ذهنی، کاری و پاسخگو مورد انتظار ملت است. برای چیدن این کابینه، روحانی باید بداند این «کیک» نیست که تقسیمش کند! رأی مردم امانت بزرگی است که نمی‌باید تعارفش کند.

آقای روحانی برای تعیین کابینه، در فکر ارضای منویات رهبر اگر باشد، هرگز به نتیجه نخواهد رسید. پاسخ به توقعات و انتظارات و “منویات ملت” هم آسان‌تر است، و هم مؤمنانه‌تر.

چرا که صاحبان اصلی این دولت، همین مردمانی هستند که با دلی خون و تلاشی تا سرحد جان، برای “روی کار نیامدن نامزد آقا” کار کردند. آنها که مانند اهالی دردمند خوزستان می‌گفتند: “با اینکه «هوا» نداریم، اما «هواتو» داریم!”

? تجربه می‌گوید «حتی اگر لیست اعضای کابینه با خط رهبر معظم نوشته شود»، باز هم خود او «اولین منتقد و بهانه‌گیر از دولت» خواهد بود و مسئولیت انتخاب‌های خود را نمی‌پذیرد.

بهتر است آقای روحانی وقت را برای رضایتمندی «آقا» هدر ندهد و آبرو و اعتبار سیاسی خود را در «قمار رضایت رهبر» بر باد ندهد!

معقول این است که او دولت قوی خود را (بدون ائتلاف یا باج دادن به رهبر و مخالفان رأی ملت) تشکیل بدهد. و به این واقعیت محتوم توجه داشته باشد که این سلطان، سر تمامی وزیرانش را بعد از خدمت، به زیر آب کرده و می‌کند! و جلب رضایت او هم، امری محال و ناممکن است. به رضایت مردم بیاندیشد!

? روحانی باید به افزایش آبرو و اعتبار خود نزد مردم بیاندیشد و به فکر «رضایتمندی ملتی» باشد که هم ناظران هوشیار این روزها هستند و هم در نهایت، پشتیبان خادمان خویش در “روز مبادا” خواهند بود.

این، آزمون بزرگ حسن روحانی است. به عنوان یک ایرانی، امیدوارم رأی‌دهندگان را ناامید و دلسرد نکند. و بداند کابینه‌ی ملت، کابین و جهاز رهبری نیست. امانت پراهمیت و بزرگی است.

بابک‌داد

۳۰ تیرماه ۹۶

? تلگرام:

? تماس:

از: گویا